Definicję stosunku pracy znajdujemy w art. 22 § 1 KP. Zgodnie z brzmieniem kodeksowym : Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Przy zachowaniu powyższych warunków wykonywania pracy nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną ( np. umową zlecenia czy też umową o dzieło ) Stosunek pracy powstaje na zasadzie swobodnego, dobrowolnego jego zawarcia, niezależnie od formy (wola zawarcia stosunku pracy może być wyrażona w sposób wyraźny lub dorozumiany.) Stosunek pracy jest stosunkiem zobowiązaniowym, którego cechuje równość stron, oznacza to, że żadna ze stron nie może dokonywać istotnych zmian jego treści bez zgody drugiej strony.
Cechy charakterystyczne stosunku pracy.
- osobisty charakter świadczenia pracy przez pracownika
- podporządkowanie pracownika przełożonym w procesie pracy
- świadczenie pracy w określonym miejscu i czasie
- odpłatność pracy
Strony stosunku pracy.
- pracownik
- pracodawca
Zgodnie z art. 2 KP pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Pracownikiem zasadniczo może być osoba, która ukończyła 18 lat. Dział dziewiąty KP wprowadza jednak odstępstwo od tej zasady. Zgodnie z art. 190 KP pracownikiem może być również osoba młodociana, która ukończyła 16 lat a nie przekroczyła 18 lat. Szczegółowe warunki zatrudnienia młodocianego określa przepis art. 191 KP.
Zgodnie z definicja pracodawcy zawartą w art. 3 KP pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.
