§ 3. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków.
Art. 61[2]. § 1. Jeżeli jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i
żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód.§ 2. Jeżeli jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie orzeczenia separacji jest uzasadnione, sąd orzeka separację.
Art. 61[3]. § 1. Przy orzekaniu separacji stosuje się przepisy art. 57 i art. 58.§ 2. Orzekając separację na podstawie zgodnego żądania małżonków, sąd nie orzeka o winie rozkładu pożycia. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.
Art. 61[4]. § 1. Orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej.§ 2. Małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa.§ 3. Jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej pomocy.§ 4. Do obowiązku dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu stosuje się odpowiednio przepisy art. 60, z wyjątkiem § 3.§ 5. Przepisu art. 59 nie stosuje się.
Art. 61[5]. (uchylony).
Art. 61[6]. § 1. Na zgodne żądanie małżonków sąd orzeka o zniesieniu separacji.§ 2. Z chwilą zniesienia separacji ustają jej skutki.§ 3. Znosząc separację, sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem małżonków.
