Elena 23 lipca 2011 Małżeństwa homoseksualne a dobro dziecka

Twierdzenie, że małżeństwo jest związkiem kobiety i mężczyzny ma wielowiekową tradycję kulturową, ponadto zakorzenione jest w rozmaitych księgach świętych. Profesor Jan Woleński w swym artykule pisze, że to kryterium biologiczne jest stanowczo niewystarczające, że nie jest ono na tyle ważne[1]. Zastanówmy się…- bo tak naprawdę dopiero w związku kobiety i mężczyzny tkwi sens, istota, zalążek, fundament, na którym może oprzeć się i wyniknąć nowe życie, to właściwie jest bezwzględną podstawą.

Owszem - mamy jeszcze dodatkowe kryteria, takie, jak choćby wiek potrzebny do zawarcia małżeństwa, a sięgając w przeszłość, historia notowała jeszcze  inne kryteria, takie, jak rasa, czy religia, które ograniczały zakres podmiotów zdolnych do wejścia w stan małżeński- to wszystko obrazuje nam, że rzecz nie dotyczy wyłącznie płci, ale i samej zdolności do zawarcia małżeństwa- z tym, jak najbardziej się zgodzę, ale to nie prowadzi do konkluzji, aby na tej właśnie podstawie móc włączyć homoseksualistów do kręgu osób posiadających zdolność do zawarcia małżeństwa. Bowiem naturalną funkcją związku małżeńskiego jest płodzenie dzieci, a tego małżeństwa homoseksualne nie są w stanie zapewnić.

Adopcja dzieci przez osoby homoseksualne jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych aspektów prawnej regulacji statusu tej grupy[2]. Grupę tę stanowią LGBT[3]. Przeciwnicy równouprawnienia osób takich, jak geje, lesbijki, biseksualiści, czy osoby transgenderowe w zakresie stosunków rodzinnych najgorliwiej bronią właśnie dostępu do adopcji zarówno przez pary, jak i samotne kobiety czy mężczyzn deklarujących swoją odmienność seksualną. Co ciekawe, obie strony w debacie na temat adopcji dzieci przez osoby homoseksualne odwołują się do tego samego argumentu, różnie interpretując warunek „dobra dziecka”. Należy jednak zaznaczyć, że kwestii adopcji nie powinna zdominować retoryka antydyskryminacyjna przywoływana przez środowiska w walce o równe prawa, ale rozważne podejście do konieczności zapewnienia sierotom naturalnym lub społecznym warunków wychowania w rodzinie. Każde przysposobienie ma bowiem na celu zaspokojenie potrzeb dziecka, a nie zaspokojenie potrzeb przyszłych rodziców. Adopcja dzieci przez osoby homoseksualne może przyjąć cztery formy: adopcji obcego dziecka przez samotną osobę, adopcji wspólnej obcego dziecka przez parę homoseksualną lub adopcji dziecka z poprzedniego związku przez drugiego z partnerów a także adopcji biologicznego dziecka pochodzącego ze sztucznego zapłodnienia przez drugiego z partnerów[4]. Istotne jest, że stworzenie osobom homoseksualnym dostępu do adopcji nie łączy się z koniecznością instytucjonalizacji ich związków, czyli legalizacją małżeństwa lub rejestrowanego partnerstwa osób tej samej płci[5]. Jednak w krajach, w których związki osób tej samej płci są legalne, ich zawarcie może stanowić przesłankę wspólnej adopcji. Różnorodność regulacji statusu prawnego osób homoseksualnych w Europie i Stanach Zjednoczonych powoduje liczne problemy związane ze swobodą przemieszczania się ich rodzin w ramach Unii Europejskiej i USA.

Na gruncie socjologii rodzina charakteryzowana jest jako pewna grupa społeczna o szczególnych cechach, spełniająca sobie tylko właściwe funkcje. Chodzi o prokreację i wychowanie przyszłych pokoleń. Należy zatem zastanowić się, czy rodziną jest także grupa społeczna, która nie spełnia obu tych funkcji łącznie, np. nie jest samodzielnie (bez wspomagania) zdolna do prokreacji. We współczesnych społeczeństwach proces odejścia od nuklearnego modelu rodziny (mama-tata-dziecko) trwa nawet wtedy, gdy adopcja dzieci przez osoby homoseksualne jest zakazana. W miejsce tego modelu pojawiają się rodziny nietypowe, złożone z pojedynczego rodzica i dziecka lub rodziny, w których wychowują się dzieci z poprzednich związków rodziców, a także- w wyniku ciągłej nieobecności rodziców (emigracji zarobkowej lub obowiązków zawodowych)- rodziny, w których wychowanie nad dziećmi przejmują dziadkowie. Adopcja dzieci nie zmieni tego procesu, choć fala zmian ustawowych w wielu krajach, w których osoby homoseksualne uzyskują prawo do adopcji, jest elementem procesu zatracania się tradycyjnego modelu rodziny. Przyzwolenie na adopcję dzieci przez osoby homoseksualne prowadzi do redefinicji instytucji rodziny przez odrzucenie założenia, że jej filarem są osoby przeciwnej płci zdolne do posiadania własnego biologicznego dziecka. Stosunki rodzinne, w tym decyzje o prokreacji, mają niewątpliwie przełożenie na przyszłość państwa- jego rozwój, dobrobyt, zasobność, etc. Dlatego państwo postrzega swoją rolę jako promotora pewnych zachowań także w sferze życia prywatnego i rodzinnego. I przyjmując argument adopcji jako przywileju, ma do tego prawo. Jeżeli określa warunki adopcji, to często będzie kierować się w tym zakresie wolą i przekonaniami większości.

Adopcja dzieci przez osoby homoseksualne jest kontrowersyjna ze względu na brak wiarygodnych danych dotyczących wpływu wychowania w nietypowej rodzinie na rozwój i psychikę dziecka. Wpływ ten może być również pochodną braku tolerancji społecznej dla odmienności w zakresie orientacji seksualnej ze strony rówieśników z rodzin homoseksualnych oraz otoczenia tych dzieci. Jest to większym problemem niż zaburzenia w sferze indywidualnej tożsamości dziecka spowodowane wychowaniem przez partnerów tej samej płci[6]. Jednak zakazanie adopcji ze względu na nietolerancyjne nastawienie społeczeństwa byłoby przyznaniem prawa weta tym, którzy opowiadają się za wykluczeniem osób (lesbijki, geje, biseksualiści, osoby transgenderowe) z dostępu do wszelkich form rodzicielstwa bez oceny okoliczności i interesu dziecka. Jednocześnie naśladowanie obcego ustawodawstwa jako bardziej postępowego nie zawsze niesie ze sobą pozytywne skutki, ponieważ zapożyczone rozwiązania muszą sprawdzić się w konkretnych realiach społecznych.  W Polsce w pierwszej kolejności należałoby zabezpieczyć prawa dzieci (z poprzednich związków lub urodzone w wyniku zapłodnienia in vitro) faktycznie wychowywanych przez partnerów tej samej płci, a więc dzieci będących biologicznymi dziećmi jednego z nich.

Na zakończenie przedstawiam wprost stanowisko, iż nie neguję tego, że homoseksualiści są jednostkami najzupełniej normalnymi- naturalnymi w sensie biologicznym, ukształtowanymi zgodnie ze swoimi determinantami genetycznymi i psychologicznymi. Dlatego też korzystają oni w szerokim zakresie z instytucji życia zbiorowego, ale każdą sferę ograniczają pewne rozsądne granice- i w tym przypadku granicą tą powinien być zakaz legalizacji takich związków, gdyż nie realizują one podstawowego założenia, jakim jest płodzenie dzieci, a tym samym wpływanie na demograficzną przyszłość świata.