Szkoła może podnieść czesne w trakcie trwania nauki, ale nie może tego robić dowolnie. Czesne jest głównym świadczeniem po stronie konsumenta, a uczeń – rozpoczynając wieloletnią naukę – wiąże się ze szkołą na tyle silnie, że nie zamierza zmieniać miejsca edukacji. Dlatego podwyżki czesnego powinny następować tylko z ważnych przyczyn.
Student powinien mieć w takich przypadkach zapewnione prawo do odstąpienia od umowy. Nie wystarczy też samo zamieszczenie informacji o nowej kwocie czesnego na tablicy ogłoszeniowej w szkole. Podwyższenie ceny za świadczoną usługę, a także każda inna zmiana treści umowy powinny być odpowiednio zakomunikowane uczniowi-konsumentowi. Przed akceptacją zmian umowy i podwyżek (choćby dorozumianą, milczącą) uczeń musi mieć realną możliwość zapoznania się z nimi.
Wytyczne dotyczące podwyższania czesnego formułują wyroki Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jak również raport z kontroli niepaństwowych szkół wyższych z 2005 r. przygotowany przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W jednym z wyroków (z dnia 1 marca 2007 r., sygn. XVII Amc 12/06) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwoloną klauzulę umowną postanowienie, w którym szkoła zastrzegała, że wysokość czesnego ustali swoim wewnętrznym zarządzeniem, a o podwyżce poinformuje na tablicy ogłoszeniowej oraz w internecie. Sąd uznał, że sposób informowania o podwyżce nie jest właściwy, bo umowa o naukę nie jest transakcją zawieraną w drobnych bieżących sprawach życia codziennego, dlatego jej zmiana (podwyżka opłat) powinna być zakomunikowana uczniom przez doręczenie im nowych warunków.
Źródło : www.uokik.gov.pl
