Celem Komisji w skład, której weszli najwybitniejsi przedstawiciele doktryny prawa pracy była rekodyfikacja kodeksu pracy oraz wyodrębnienie, konsolidacja a ostatecznym celu kodyfikacja zbiorowego prawa pracy. Komisja jako podstawowe kryterium regulacji prawnej przyjęła kryterium przedmiotowe wskazujące na odrębność przedmiotu regulacji i zasad zbiorowego prawa pracy.[1] W doktrynie rozgorzał spór dotyczący skodyfikowania zbiorowego prawa pracy. Przeciwnicy kodyfikacji wskazywali, że nadmierna emancypacja zbiorowego prawa pracy doprowadzi w konsekwencji do rozczłonkowania całego systemy prawa. Zwolennicy natomiast wskazywali, na rosnące znaczenie zbiorowego prawa pracy wskazując dla poparcia tej tezy fakt wykładania na uczelniach wyższych zbiorowego prawa pracy jako odrębnego przedmiotu dydaktycznego. Naturalnym następstwem procesu kodyfikacji miało być „dowartościowanie” tej gałęzi prawa jak wskazywano w uzasadnieniu projektu. Przypomnieć należy, że większość materii dotyczącej zbiorowych stosunków pracy uregulowana jest poza kodeksem pracy, co uzasadniałoby potrzebę jej konsolidacji i usystematyzowania. Za kodyfikacją przemawia również fakt bardzo doniosłej roli, jaką spełnia zbiorowe prawo pracy w gospodarce wolnorynkowej oraz potrzeba dostosowania tej dziedziny prawa do standardów państwa demokratycznego zapewniającego pełną autonomię podmiotów zbiorowego prawa pracy oraz wolność zrzeszania się wynikającą z regulacji międzynarodowych.
Projekt Zbiorowego Kodeksu Pracy łączy w sobie ustawę o związkach zawodowych, ustawę o organizacjach pracodawców oraz ustawę o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Regulacja jest próbą uporządkowania wielu odrębnych, często niespójnych ze sobą ustaw dotyczących reprezentacji pracowniczej, funkcjonowania związków zawodowych, prowadzenia sporów zbiorowych, prowadzenia dialogu społecznego oraz zawierania układów zbiorowych.
