Problemy zaczynają się od samego początku okresu ciąży. Pomimo, że opieka medyczna w Polsce jest zapewniona kobietom w ciąży bez względu na wiek, nastolatka sama nie może decydować o sobie, a tym bardziej o jej nienarodzonym dziecku. W panującym porządku prawnym w stosunku do małoletniego, który nie ukończył 16 lat wszelkie decyzje dotyczące jego leczenia i zabiegów medycznych wymagają zgody jego przedstawiciela ustawowego. Z momentem ukończenia 16 lat przez małoletniego wymagana jest także jego zgoda. Jeżeli małoletni, który ukończył 16 lat nie zgadza się na udzielenie mu świadczenia zdrowotnego, na które przedstawiciel wyraził zgodę, wtenczas wymagane jest zezwolenia sądu opiekuńczego.
Przepisy prawne są tak skonstruowane, że nie dla wszystkich są zrozumiałe. Więc kiedy nastolatka zostaje matką, może nawet nie domyślać się, że nie ma władzy rodzicielskiej nad swoim dzieckiem.
A dzieje się to dlatego, że osoba która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnej – w Polsce uzyskuje się ją co do zasady z osiągnięciem pełnoletniości, czyli z ukończeniem 18 lat – nie może być przedstawicielem ustawowym dziecka, a tym samym nie ma władzy rodzicielskiej.
W art tym ustawodawca przewidział wyjątek w uzyskaniu pełnoletniości. Art. 10 § 2 KC stanowi, ze przez zawarcie małżeństwa małoletni uzyskuje pełnoletniość. Co prawda KRO wymienia jako jedną z przeszkód zawarcia małżeństwa właśnie przeszkodę wieku i stanowi, że nie może zawrzeć małżeństwa osoba nie mająca ukończonych lat 18, ale równocześnie stanowi, iż sąd opiekuńczy może zezwolić z ważnych powodów na zawarcie małżeństwa kobiecie która ukończyła lat 16, a z okoliczności wynika, że zawarcie małżeństwa będzie zgodne z dobrem założonej rodziny.
Sytuacja przedstawia się jeszcze inaczej kiedy matka dziecka jest małoletnią, a ojciec dziecka nie będący jej mężem , jest już pełnoletni. Mimo zaistniałej sytuacji - pełnoletniości ojca- kwestia władzy rodzicielskiej nie jest rozwiązana. Prawo, co prawda daje możliwość pełnoletniemu ojcu do uznania ojcostwa dziecka, ale do dokonania tej czynności potrzebna jest zgoda matki, której ta nie może udzielić skutecznie bo nie ma pełnej zdolności do czynności prawnej. Zgody może udzielić opiekun prawny dziecka – o którym szerzej w dalszej części – ale jeśli tego nie uczyni, ojcu dziecka nie pozostaje nic innego niż złożyć powództwo o ustalenie ojcostwa. Zgodnie z przepisami KRO, domniemany ojciec dziecka wytacza powództwo przeciwko dziecku i matce dziecka, a gdyby ta nie żyła, przeciwko dziecku. W razie przyznania ojcu władzy rodzicielskiej, staje się on wyłącznym opiekunem dziecka do czasu uzyskania pełnoletniości przez matkę dziecka.
W przypadku kiedy oboje rodzice są niepełnoletni, dziecko musi posiadać innego opiekuna prawnego. Ustanawia go sąd opiekuńczy z urzędu, kiedy poweźmie wiadomość, że zachodzi prawny do tego powód albo na wniosek osoby, która takim opiekunem chce zostać. KRO wyraźnie stanowi kto nie może być opiekunem – osoba nie mająca pełnej zdolności do czynności prawnej albo która została pozbawiona praw publicznych. A ponadto, osoba która została pozbawiona praw rodzicielskich albo skazana za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności, albo za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby lub przestępstwo popełnione na szkodę małoletniego.
Kandydat na opiekuna małoletniego, musi również przekonać sąd, że będzie należycie wywiązywał się z obowiązków opiekuna do których przede wszystkim należy sprawowanie pieczy nad osobą i majątkiem pozostającego pod opieką. Opiekunem dziecka powinna być osoba przede wszystkim wskazana przez ojca lub matkę, jednak wskazanie to nie jest wiążące dla sądu. Kiedy nie ma osoby, która chciałaby z własnej woli podjąć się bycia opiekunem, sąd ustanawia dla dziecka kuratora.
Istotnym jest tutaj fakt, że dziecko może pozostawać realnie pod opieką matki, a sam opiekun prawny jest ustanawiany dla celów prawnych.
Opiekun jest nadzorowany przez sąd opiekuńczy, który może udzielać mu poleceń i wskazówek. Opieka ustaje z mocy prawa kiedy nie mający władzy rodzicielskiej rodzice bądź sama matka ją uzyskują.
Konstrukcja uzyskania świadczeń rodzinnych wygląda podobnież. System świadczeń rodzinnych nie został jakoś specjalnie rozbudowany dla małoletnich matek i ich dzieci. Tak więc nastoletnia matka samodzielnie nie może odebrać jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia dziecka, jako, że nie ma pełnej zdolności do czynności prawnej. Wniosek o tzw. becikowe może złożyć jedynie po uzyskaniu zgody jej przedstawiciela ustawowego.
Zgodnie z przepisami opiekun prawny jest uprawniony do pobierania świadczeń rodzinnych, na dziecko znajdujące się pod jego opieką. Niezbędne jest wówczas złożenie wniosku o zasiłek rodzinny wraz z dodatkiem. Kiedy matka dziecka uzyska pełnoletniość sama będzie mogła ubiegać się o zasiłek na swoje dziecko, po spełnieniu kryteriów przewidzianych w ustawie.
