Zgodnie z art. 23 KSH umowa spółki jawnej powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W dokumencie powinny znaleźć się wszystkie postanowienia, które w przyszłości mają obowiązywać pomiędzy wspólnikami. Dokonanie ich w formie ustnej czy też w innym dokumencie nie będzie wywoływać żadnych skutków prawnych. Oznacza to, że będą traktowane, jakby nigdy nie istniały. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest sporządzanie załączników do umowy, które regulują szczegółowo kwestię jedynie podstawowo uregulowaną w samej umowie. Z umowy spółki musi wynikać jednoznacznie, że celem wspólników jest zawiązanie spółki i uczestniczenie w niej. Wspólnik nie może uzależnić swojego przystąpienia do spółki od jakiegokolwiek warunku. Z momentem podpisania umowy spółki godzi się bezwarunkowo na każde postanowienie zawarte w dokumencie. Umowę spółki muszą podpisać wszyscy wspólnicy.
Postanowienia obligatoryjne umowy spółki jawnej
Obligatoryjne postanowienia umowne to inaczej postanowienia obowiązkowe. Muszą się one bezwzględnie znaleźć w konkretnej umowie, aby można mówić o danym jej typie. Innymi słowy, bez zawarcia w umowie postanowień wymaganych przez ustawę, w ogóle nie dojdzie do powstania spółki. Postanowienia obligatoryjne nie mogą być zmienione poprzez wprowadzenie odmiennych regulacji przez wspólników.
Zgodnie z art. 25 KSH każda umowa spółki jawnej powinna zawierać:
1)
firmę i
siedzibę spółki,
2)
określenie
wkładów wnoszonych przez każdego wspólnika i ich wartość,
3)
przedmiot
działalności spółki,
4)
czas trwania
spółki, jeżeli jest oznaczony.
Postanowienia fakultatywne umowy spółki jawnej
Fakultatywne postanowienia umowne to takie, które mogą być dowolnie zmienione przez wspólników. Ustawodawca tworzy pewną modelową regulację, ale to od wspólników zależy, czy chcą ją stosować, czy może wolą odmiennie ukształtować daną kwestię. Na możliwość wprowadzenia postanowień umownych najczęściej wskazują takie ustawowe zwroty jak: „umowa spółki może przewidywać” czy „chyba że umowa stanowi inaczej”. Często jednak brak tak wyraźnej dyspozycji. Co ważne, brak uregulowania przez wspólników w umowie spółki danej sytuacji wcale nie oznacza braku regulacji w ogóle. W tej mierze zastosowanie znajdą przepisy kodeksowe.
W przypadku spółki jawnej, wspólnicy mogą przede wszystkim odmiennie uregulować
zagadnienia dotyczące:
1)
sposobu
reprezentacji spółki (art. 30 § 1 KSH),
2)
prowadzenia
spraw spółki (art. 39, 42, 43, 44, 45, 46 KSH),
3)
wkładów do
spółki (art. 49 i 50 KSH),
4)
udziału w
zyskach i stratach (art. 51, 53, 53 KSH),
5)
prowadzenia
działalności konkurencyjnej przez wspólnika (art. 56 KSH),
6)
rozwiązania
spółki (art. 58 pkt 1, 58 pkt 4 w zw. z 60, 64 KSH),
7)
likwidacji
spółki (art. 67 § 1 i 70 § 1 zdanie 3 KSH),
8)
podziału
majątku likwidowanej spółki (art. 82 § 2 KSH) oraz
9)
zasad
pokrycia niedoboru majątku spółki (art. 83 KSH).
